Een vakantie in een vakantie

Ik moet eerlijk zeggen: werken tijdens mijn reis door Azie splitst de reis in tweeen en geeft me een gevoel alsof Laos alweer een andere reis was van een aantal jaren geleden. Sterker nog, na een poos te hebben gewerkt ben ook ik toe aan een 'welverdiende' vakantie :-). Dat deed ik dus ook de afgelopen 5 dagen in de 'Cordiljera' (Noord-Luzon). Alleen ben ik nu als een blinde zonder stok! Ik had namelijk met mijn stomme kop 2 maanden geleden mijn Lonely Planet ingeruild voor dat sociologisch boek van de UvA (die ik vervolgens nooit meer heb opengeslagen). En als er ergens een mentaliteitsgap is dan is het wel tussen een backpacker en zijn lokale gelijkgestemdem (peers). Mijn lokale vrienden hier konden me niet zeggen welke bus ik moet nemen en hoe in het Noorden te komen. Sterker nog...zelfs als ik ergens binnen Manila moet wezen kan niets of niemand me vertellen hoe daar te komen met OV simpelweg omdat ze geen OV nemen! Het is voor hen of de auto of de taxi. Dit betekende dus echt op de bonnefooi naar het noorden gaan met enkele foto's als gids (die ik van een travelguide in de boekhandel had genomen). Eerste stop was Sagada (foto's). Een slaperig stadje met een curfew om 9:00pm. Daarna was het Batad...een dorp waarvoor eerst 3 keer overgestapt moest worden op een andere bus. Deze bussen zijn dan ook propvol en voor mijn laatste werd gezegd dat er alleen nog maar staanplaatsen beschikbaar waren. Maar soms is het inderdaad handig om de enige buitenlander te zijn: spontaan biedt iemand me zijn zitplaats aan! Overigens was het gelogen want er waren nog zo'n 10 zitplaatsen beschikbaar -> namelijk op het DAK van de bus !!(foto zitplaatsen) Vervolgens worden nog enkele kippen in kartonnen dozen tegen mijn voeten aan geduwd waar ik enkele uren op mocht babysitten. Na een tocht van 2 uur langs ravijnen en door landslides verwoeste wegen was het in de middle of nowhere uitstappen en 2 uur een berg op lopen naar Batad (1500 inwoners). Maar als je er eenmaal bent, dan heb je ook wat! (foto's Batad). Deze village is als het podium in een gigantisch amphitheater van rijstterrassen die zo'n 250 meter hoog opgestapeld zijn! Deze terrassen zijn, i.t.t. de anderen, niet van cement maar van gebakken modder en zijn ruim 2000 jaar oud. Het wordt hier in de Filippijnen niet voor niks het 8ste wereldwonder genoemd. En natuurlijk heb je het beste uitzicht op het podium vanaf het balkon v/h theater (lees hoogste rijstterras). Maar onderweg daarheen moest ik helaas mijn tocht afbreken. Ik heb namelijk, jong als ik ben, al een erfenisje van m'n pa gekregen in de vorm van een beetje hoogtevrees. En degenen die m'n pa een kennen weten dat 1/10 van zijn hoogtevrees al knikkende knieen op enkele meters hoogte betekent! Enfin: jullie moeten het doen met wat minder mooie foto's, desalniettemin vind ik deze ook bijzonder (foto's Batad). Het heeft me in ieder geval 5 jaar van mijn leven gekost dus wees blij met de foto's!! :-) Overigens, na deze busreizen en ravijnen kan ik wel zeggen dat Nepal (ondanks de mooie verhalen van Fred Marree) mijn gezicht niet zal zien!

Hier in de bergen van het Noorden kauwen de mensen op Moma (betelnoten), een rode vrucht. Op het eerste gezicht lijkt het altijd alsof ze net hebben gevochten en hun lippen en mond vol bloed zijn. Om het vervolgens overal op de grond te spugen (foto Moma). Ondanks hun 'bebloede' mond zijn de mensen hier weer erg eerlijk en nederig. Vooral in de kleine winkeltjes in de bergen hebben ze vaak geen wisselgeld. Als je zegt dat ze het kunnen houden weigeren ze en staan ze erop dat je of niet betaald of wat extra's pakt ter waarde van het wisselgeld. Maar dat ik weer in de jungle was heb ik ook wel gemerkt. Was dat nou een reuzelibelle die ik zag? Bleek het een mug zo groot als een libelle te zijn! Geen wonder dat Chupacabra nooit gevonden is in Mexico: die houdt zich namelijk schuil hier in de Filippijnen (foto mug)!! Overigens zijn er ook in de urban jungle van Manila mutants te vinden. Bij aankomst thuis werd ik verwelkomd door onze 'pet cat' named Splinter (foto splinter)! :-)

En terug in Manila betekent ook terug in de wereld van vlees, fastfood, frituur en grill. Meer carnivoor dan de Filippino bestaat er namelijk niet. Naast Malls overtreft de leerling ook hier de meester (VS). Een snelle blik op internet leert mij dat Manila 94 KFC en 71 Starbucks filialen kent, waarvan de meeste 24/7 open! En dit naast natuurlijk even zovele fastfoodtenten als McD's, Dunking Donuts en alle lokale fastfood franchises (Jollibee, Mr. Donuts, Andoks, Mang Inasal etc etc)!!! Letterlijk op elke hoek van de straat een rijtje fastfoodresto's. En het gekke is dat ze ook altijd vol zitten. Mijn Antilliaanse vrienden (Chadiro, Kris, Slurpy etc) zouden zich in ieder geval snel thuis voelen in Manila!

En ondanks het feit dat ze altijd vol zijn zijn de fastfoodrestaurants niet voor alle Manilenen weggelegd. Zeker degenen uit de sloppenwijken zijn veelal arme families uit de provincies die hun 'geluk' komen beproeven in de grote stad. Het gevolg is dat ze zonder werk en huisvesting hier zitten. De jongens waarmee ik voetbal konden me er niet heen brengen om een kijkje te nemen omdat ze zelf nog nooit in 1 geweest zijn. Maar via mijn baas hier (herinneren jullie hem nog? Marco III) kwam ik een Nederlandse arbeidspsychologe tegen die hier voor een Microkrediet NGO werkt. Gevolg was dat ik ook aan haar jonge ondernemers uit de sloppenwijken een workshop kernkwaliteiten heb gegeven (foto's workshop). In Nederland hangt rond de term ondernemerschap de connotatie van initiatiefrijk, risico's durven nemen, innovatie en creativiteit. En ook ik werd tijdens mijn assessment gescoord op 'ondernemerschap'. Nou deze jongens geven een geheel andere invulling aan deze term: "hoe overleef ik met die ene euro die ik vandaag hoop te verdienen?" Velen beginnen met de geleende 100-300 euro een winkeltje voor groceries of verse vruchtensappen. En iets zoals een blikje SPAM wat wij als 'soulfood' zien is in zo'n winkeltje juist een luxe product. Het is namelijk vlees (nou ja...gedeeltelijk dan). Kinderen hier gaan soms met alleen een scheutje sojamelk of met helemaal niets op de maag naar school. Na de workshop hebben we samen een kijkje genomen in hun ghetto. En die doet inderdaad de oorsprong van de naam 'ghetto' eer aan: 1 grote compound met 1 ingang en een zo hoog mogelijke muur eromheen (foto ingang). Alleen ditmaal daarbinnen geen joden maar provincialen. En binnen de 4 muren een-en-al levendigheid. 20 man kijkt naar de enige televisie in de straat (foto TV). Mensen verdienen geld met hustle's: basketball games, dansen, zingen, dammen en gokken. Gezien mijn lengte werd door de basketballers al gauw naar me geroepen of ik ook basket speel...:-)..hahah...En natuurlijk heb ik wat shots genomen, maar na een flinke 'brick' (afzwaaier) besloot ik maar dat het tijd was door te lopen....Trouwens de sfeer was heel goed in deze 'squatter area'. Zware criminaliteit schijnt relatief laag te zijn en er is een curfew om 10:00pm. Als je dan nog op straat bent, dan pakt de politie je op en neemt je mee naar huis. Ik heb de indruk dat het instituut Politie hier, ondanks een loon van 200 eu per maand, niet echt corrupt is in tegenstelling tot die in omringende landen als Thailand.

Ik ben nu dus weer terug in Manila. In het weekend vlieg ik naar Bangkok, en hopelijk ontmoet ik de Samsons daar. Mijn Myanmarvisum is in ieder geval in de pocket dus wordt dat na Bangkok mijn volgende stop! Meer daarover in mijn volgende post!

Saludos amigos!


ps. Ik feliciteer via deze weg alle Stuyvers met hun nieuwe naam. Vanaf nu gaan jullie door het leven als Paulistas!
ps2 @ allen: Thanx voor de inzendingen. Als anatomische evenbeeld van de duikfles zat ik eerder aan prostaat te denken aangezien de zaadleider daarheen leidt, maar de bijbal is natuurlijk ook logisch. :-).
ps3 @ Joanne: tnx voor je reactie! Moet wel zeggen: valt me wel een beetje tegen dat de enige arts die reageert meer geinteresseerd is in politiek dan in de anatomie en ons niet even verhelderend inzicht geeft :-)