Bengal meets the Orient

http://www.youtube.com/watch?v=mMExC9AaoD0

Het is een tijdje geleden dat ik wat heb gepost. O.a. vanwege supertrage internet dat elke keer uitvalt in Myanmar. Maar voornamelijk vanwege voorzichtigheid omdat Myanmar niet echt een vrij land is en ik dus niet echt mijn mening op 't web wilde zetten (@ Emek ;-) ). Maar goed...we are back on air. Ik ben nu namelijk weer in Bangkok aangekomen en zal enkele posts wijden aan Myanmar (zonder ze al te veel te herkauwen). Als geheugensteuntje heb ik nog wat foto's upgeload van de gebieden die ik al gepost had: Mandalay e.o. & Bagan (foto's). En hieronder dan een verhaaltje over Myanmar vanaf mijn aankomst op 30 maart 2011.

Myanmar, zoals jullie allen weten, is het voormalig Burma of Birma. Een land met een militaire junta, waar betogers een pak slaag krijgen of simpelweg 'verdwijnen'. Waar internet gecensureerd is (Hotmail & Yahoo zijn pas 2 maanden geleden vrijgegeven. Youtube nog steeds blocked alhoewel internetcafe's met proxy's de blokkades omzeilen). Een land waar Amerika en Engeland een boycot tegen hebben. Myanmar is ook een land waar dagelijks een snufje doctrine op het leesvoer gestrooid wordt (foto's leesvoer). Al met al genoeg reden om het te bezoeken, nietwaar? :-) Daar waar de Rough Guides weigert Myanmar te beschrijven zegt de Lonely PLanet (LP): "je moet zelf maar beslissen of je er heen gaat of niet. Maar probeer in ieder geval het geld niet uit te geven aan de overheid (of hun hotels, ondernemingen of gebieden). Dat houdt namelijk het regime in stand." Nou moet ik zeggen dat ikzelf toch wel regelmatig overheidsfee's heb betaald bij bezienswaardigheden in Myanmar. Maakt dat mij egoistisch? Misschien wel, maar ik ben liever een egoist dan een hypocriet. Als je het aan mij vraagt heeft de LP namelijk zelf best wat boter op haar kop. Want, met alle kritiek die ze hebben blijven ze wel lekker verdienen door Myanmar guidebooks te verkopen. Maar ook travellers die zo hun best doen geen geld aan de overheid te geven komen bedrogen uit: 1. Alle grotere bedrijven hebben banden met de overheid, anders kan je gewoon geen business doen. 2. Van de guesthouses waarvan de LP zegt dat ze prive zijn, zijn vele in handen van overheidsvriendjes 3. Zelfs het lokaal geproduceerd bier, dat wij tijdens onze reis elke avond wegwerken is van de overheid! Enne.....doet China trouwens niet hetzelfde met haar burgers? Zullen we dan ook niet even China vermijden??? Nee...want daar zijn er natuurlijk weer teveel belangen. Persoonlijk vind ik het advies om Myanmar te vermijden overigens niet de juiste afweging. Mijn gevoel zegt namelijk dat hoe meer toeristen er heen gaan, hoe meer ruchtbaarheid wordt gegeven in het buitenland aan wat er (vermeend) gaande is daar. Want als geen toerist erheen zou gaan, dan zou ook geen haan naar deze praktijken kraaien! Neemt niet weg dat ook ik misschien nog steeds een grote egoist ben door het land te bezoeken. Om mijn geweten tegemoet te komen wil ik dit jaar best meelopen in de nacht van de vluchteling (dit jaar is de focus op Myanmar www.nachtvandevluchteling.nl). (Kathy & Mari - kuminsa bisti bo kedsnan! ;-))

Overigens ben ik in Yangon bij een NGO gaan kijken die gerund wordt door een Burmese vriend van de dame met wie ik een workshop met ondernemers had gedaan in Manila. Deze lokale zei dat het toch wel erg meevalt met de verhalen en dat de situatie niet eens gevaarlijk is voor lokalen, zolang je maar geen activist bent. Hij praat zelfs openlijk over de regering, iets wat door iedereen beschouwt wordt als een enkeltje richting alcatraz. Nou hoorde ik wel meer verhalen in Myanmar dat de oppressie niet zo erg is als de reizigers te horen krijgen. En waar landen als de VS en Engeland dit land boycotten is de handel met China en Thailand juist booming! Verder is Myanmar ook trots lid van de ASEAN (Aziatische EU). Wat dat betreft is er een parallel met wat die Venezolaanse traveller in Bagan zei: "In Venezuela is het ook niet zo erg met Chavez. Er is oppossitie en die heeft zelfs de meeste radiostations in handen. Sterker nog, de armen hebben nu meer toegang tot voorzieningen dan voorheen!" Wie heeft er gelijk? De Westerse berichten of lokalen? Ik weet het niet. Is het misschien gewoon een verschil in paradigma of beleving en kunnen anderen prima leven met de omstandigheden?? Ik denk dat we maar moeten accepteren dat we als eenvoudige toerist en buitenstaander het nooit zullen weten....

Dat was even een 'kleine' intro. Myanmar is natuurlijk veel meer dan dat. Het is ook het land waar de dames gemalen boomschors als make-up opdoen (foto make-up) en de heren in lange rokken rondlopen. Degenen die van 'freeballing' houden (Ster), de moeite waard te proberen! De zomers zullen in ieder geval veel minder plakkerig zijn!! Er wordt zelfs met de rok gevoetbalt door ze tot luier op te knopen!! (foto rok) De meeste van de 50 miljoen inwoners zijn vrij traditioneel en lopen met deze 'longyi's' rond. 70% v/d bevolking is dan ook agrarisch en het land heeft GEEN pin-automaten. Je moet dus dollars meenemen en kan die alleen wisselen als ze ongevouwen en nieuw zijn. Nou ja...dubbelgevouwen nieuwe dollars nemen ze ook aan, maar dan krijg je er simpelweg minder lokale currency voor terug. En het lokaal geld dat je terug krijgt geld valt letterlijk uit elkaar van ellende! Die biljetten die al uit elkaar zijn gevallen worden keurig bij elkaar geraapt en in een plastic zakje gestopt -> hatsikkiedee....kan je nog steeds met je zakje betalen :-) (foto geld). Voor de toeristen die dat niet weten en toch in Myanmar belanden: er is 1 top-hotel met reisbureau in de stad waar je, tegen betaling, dollars kan halen met je creditcard. Uiteraard tegen een commissie waar de woekerpolissen in NL maar kinderspel bij zijn.

Het is dus niet het meest moderne land, en waar zie je dit meestal meteen in terug? In de stroomvoorzieinig. Stroom valt hier dagelijks enkele keren uit. Ik schat dat er in de meeste steden in het land ongeveer 12 uur per dag stroom is. Zelfs in de grootste stad Yangon heeft de electriciteitsvoorziening meer weg van een knipperlicht. De meeste guesthouses e.d. hebben dan ook een 'djènéréiter' (Papiamentstalige en belachelijke versie van 'generator' oftewel 'noodaggregraat'. Sorry jongens, ik kon 't niet laten). En sinds kort heeft de regering de bezineprijs weer verhoogd in Myanmar. In 2007 aanleiding van rellen die bloedig zijn neergeslagen door de regering. Nu staan mensen (vnl werklozen & gepensioeneerden) 2 uur in de rij bij een benzinepompstation om het vervolgens voor het dubbele op de zwarte markt te verkopen (1 gallon is 2,50 euro om 5 euro - foto i/d rij).

Mijn eerste stop in Myanmar was dus de voormalig hoofdstad Yangon. Een stad met ruim 5 miljoen inwoners maar erg on-Aziatisch. Het is namelijk NIET druk, niet hectisch, geen smog, er rijden GEEN scooters (waren enkele jaren geleden v/d ene op de andere dag verbannen na een aanslag vanuit een scooter op een generaal) en het hoogste gebouw in deze miljoenenstad kruipt nauwelijks verder dan 20 verdiepingen. Maar het is wel een stad waar India en het Verre Oosten samensmelten. Zowel de mensen als het eten (milde curries & stir-fried food) zijn een gulden middenweg tussen deze twee werelden (foto's). De stad krioelt nog van oude Orientaalse gebouwen die de Engelsen hebben neergezet. Sommigen zijn tegenwoordig vervallen overheidsgebouwen, anderen worden weer opgeknapt. En af en toe doet eentje dienst als luxe hotel waar de toeristen nog imperialistje kunnen spelen (foto Livingstone). Maar Yangon geeft niet alleen nostalgische Britten een vervlogen gevoel, maar ook mij (foto's Bengal meets the Orient). Alsof ik 50 jaar geleden leef. Oude gebouwen, oude apparaten, oude ambachtswinkels. Hoezo bestaan er geen tijdmachines? Boek maar een ticket naar dit land waar de meeste auto's mij met gemak verslaan in C-14 dateringsmethode en je gaat geheid terug in de tijd. Ik rijd hier in ieder geval geregeld weer in mijn moeders oude Nissan Datsun '83....





Volgende blog over Myanmar komt eraan! Peace peeps