Het leven op een Bounty Island

http://www.youtube.com/watch?v=HOzcMzCaFWo

Zo langzaam als de 'Mother of all Rivers' hier stroomt, zo langzaam is het leven hier. 4 Thousands Islands is als een commune voor westerlingen die 10 versnellingen terug willen schakelen. Hangmatje, boekje erbij, alles gaat om 10u dicht, kortom: tijd bestaat hier niet. Ook hier duikt de Flashpacker regelmatig op, maar je komt vooral zijn 10-jaar oudere neef tegen: de Relaxpacker! Ook in zijn meest extreme vorm: degenen die na een bezoek hier zijn komen wonen en een bakkerij of guesthouse (met uiteraard een Lao-vrouwtje) runnen. Deze jongens zijn 'compliant' voor een leven op de Antillen of Suriname zeg ik maar. In Relaxpackerland ben ik als 'islander' voor de meesten een soort personificatie van hun droom. If they could only know!!! Waar zij de versnellingspook om terug te schakelen hebben gevonden, is die van mij waarschijnlijk in Rotterdam in de 4rde versnelling vastgeroest (als ambtenaar bewaar ik de 5de versnelling voor mijn vrienden i/d consultancy). Na 3 dagen had ik het wel gezien en ontvluchtte ik mijn sedatieve staat, hoezeer 4 Thousand Islands ook op een weekendje Banda'bou leek (Banda'bou is de Curacaose equivalent). Is dat de prijs die ik betaal voor studie in NL? Am I doomed to young urban big-city life? Is island-life een Terra Firma of alleen maar een fata morgana voor mij als schipbreukeling???

Overigens ook hier op 4 Thousand Islands wordt elke guesthouse of restaurant door de familie gerund. De woonkamer is de receptie. Televisiekamer? Ach..naast de tafels voor de klanten en het bed (lees: stretcher) van de heer des huize is er nog plek voor de televisie (zie foto). Tussen televisie kijken en touwtje springen in neemt een 9-jarig meisje mijn bestelling op (foto). Ik moet zelfs zeggen dat het vaak de kinderen zijn die de tent runnen, omdat ma i/d keuken staat. En ze doen dat dan ook met veel volwassenheid: onderhandelen, prijzen bepalen, bestellingen opnemen, afrekenen etc etc. Dit is familie-business in haar puurste vorm. Waar in NL de ondernemers zo bezeten zijn van hun zaak dat ze hun gezin vergeten, is de dynamiek hier anders. I.p.v. de ondernemer (lees: papa) dichter bij het gezin te brengen door zijn uren op de zaak te minderen, wordt hier juist het hele gezin geintegreerd in de zaak. Kinderarbeid? Ik zou eerder zeggen een hechte familie waarbij de kinderen de ouders tenminste zien! (ps. Kris...mocht je nog je bar willen openen, kom inspiratie opdoen in Laos!). Klinkt dit als een aanklacht tegen het Anglo-Saksisch individualisme??? Misschien is het dat ook wel!! Wat te denken van ouders die ik tegenkom die met kinderen en al 1 jaar de wereld over reizen! Als ik vraag hoe ze dat doen met school dan krijg ik antwoorden als "School is just a waste of time for my daughter" en "They don't learn that much at school either way" om hun eigen egoisme goed te praten. Ik zou bijna pleiten om voor deze mensen anti-conceptie weer in het basisverzekeringpakket op te nemen!!

Op 4 Thousand Island had ik trouwens een groep Fransen als buren. Naast hun gebruikelijke reggea muziek, hangmat, gitaar, 'copulatie'-sessies en spliff hoorde ik ze tussen alle bedrijven door ook naar zouk (Frans-caribische muziek) luisteren! Jullie kunnen alles zeggen over Sarkozy, maar hij heeft z'n integratiebeleid toch maar goed voor mekaar!! Stel je eens voor: Nederlanders die naar GIO en Cache luisteren!! Dat zou het toonbeeld van de Nieuwe Nederlandse Samenleving moeten zijn! ;-)

Over de Antillen en Laos gesproken: Laos is sinds kort een trots lid van de ASEAN, soort Aziatische EU. De Wester-Lao koppels die ik spreek zeggen dan ook: Ja, als mijn zoon studeert, dan kan hij overal in de regio werken. De bomen reiken voor gestudeerde Lao tot in de Singaporese of Maleisische hemels! Zelfs Suriname is als import-Carbisch land trots lid van de Caricom. En wij op de Antillen? hmmm...wij zijn van de diplomatie zal ik maar zeggen, de gulden middenweg. Geen EU-status zoals de Franse eilanden. Geen Caricom zoals alle andere onafhankelijke Caribische staten. Zelfs geen NAFTA. Waar ik altijd een mening heb over welke kant de Antillen op moeten moet ik eerlijk bekennen dat ik mijn eigen besluiteloosheid een beetje hierin herken....

Overigens is het leven hier in Laos zo simpel. En het lijkt wel of men niet meer hoeft dan men heeft. Men is arm en heeft geen merkkeding of andere consumentengoederen, maar iedereen is arm (maar heeft wel te eten). Er is dus geen poverty gap. Wat dat betreft doet NL als verzorgingsstaat er inderdaad niet slecht aan door de verschillen tussen arm en rijk klein te houden. Van mij mag Nederland de belastingen voor de rijken verhogen! Oh ja....en ook Laos mag toeristenbelasting en luchthavenbelasting verhogen! Dan wordt mijn geweten als rijke toerist dat het consumentisme naar Laos brengt tenminste een beetje gesust. Ik vind trouwens dat Laos verrassend veel overeenkomsten heeft met Suriname: Een binnenlandse oorlog na onafhankelijkheid. Verder ook hier het onderscheid wat we in Europa niet meer kennen: De stad en de 'achtergestelde' periferie (voor de sranamangs onder ons: het district). Volop vissers, rijstvelden en landbouwers die hun producten langs de weg drogen en aanbieden. En niks supermarkten maar overal kleine toko's die allemaal precies hetzelfde assortiment van max. 50 producten hebben. Een groot(s) land, maar met weinig inwoners. En ik ben ervan overtuigd dat dat lage aantal inwoners in deze landen de sleutel naar economische voorspoed zal zijn. Ik wacht de dag af dat Su en Lao hun zusters in de regio voorbij streven!

Nog een gelukkig nieuwjaar / bon anja nobo mensen!! Morgen vlieg ik naar Manila....dus mijn volgende update is vanuit de Fillippijnen (althans als m'n oom me niet aan een streng Tai-Chi schema onderwerpt!!). Thanx voor alle nieuwjaarswensen (heb ze weer uitvoerig gelezen!) en tot blogs!!