United we stand, Divided we fall

http://www.youtube.com/watch?v=dPBy9FTkXkE



1: Kijk om je heen, zodat je zeker weet dat niemand jou kan horen.

2: Waan jezelf op Trinidad in gesprek met een lokale.

3: En probeer zo ongegeneerd mogelijk een Trinidadiaans accent na te bootsen.


En aldus geschiedde in de gesprekken met Uncle Louis en Tanti Juck, onderdeel van de Trinidadiaanse kant van onze stamboom.

Uncle Louis: “Mi son, yuh look like a real tourist in dis big stylish clothes! Wi go to Port-of-Spain, yuh have to wear like a pauper! Because dis is not Curacao or Aruba. Dis is Trinidad, here is dangerous! And now with di Indian government, dem don’t do nothing about it!

Garrick: “Yes Uncle Louis, don’t worry. I've been to places. We’ll be ok.”

Uncle Louis: “But wi don’t go to Laventille, where yuh granny used to live. Dem black rasta’s kill wi ass so! Yuh granny ain’t scared there at night, but I don’t go there not even high noon!”

Tanti Juck: “Hear mi now. Fos wi go home. I cooked creole food. Dis is real slave food. And after that I have Rumcake and lots of mango’s. You know mi son, you have to gain some weight, so people in Curacao can see that we in Trinidad ain’t that bad so!”



In de 5 zinnen die ik uitwisselde op de luchthaven werden de drie grote onderwerpen al aangeboord die dagelijkse Trinidadiaanse beslommeringen beheersen: de criminaliteit, de ethnische rassen in het land en het favo-tijdverdrijf: ETEN! Ik verbleef namelijk bij Tanti Juck, de zus van mijn grootmoeder, en haar man Uncle Louis. En als er bezoek is, dan wordt er gegeten! Ik at minimaal 6 keer per dag! En ik geloof dat het overbodig is erbij te vermelden dat het verplicht was alles op te eten. Is dit hoe de ganzen in Frankrijk zich voelen denk ik bij mezelf?

Maar een grotere omzet is ook een kwestie van een snellere doorlooptijd ;-). Al gauw voelde ik me thuis bij mijn oud-tante (die ik overigens nog niet kende). Ze is een kei in het koken van typisch Creools eten, zoals je dat ook op Curacao krijgt. Elk Caribisch eiland geeft haar eigen twist aan de Creoolse gerechten. Bv, op Curacao hebben wij Jambo (okersoep), In Trinidad heeft maakt men Callaloo (oker met spinazie). Nou eet ik wanneer ik op Curacao ben niet vaak echt hardcore Creools zoals bijvoorbeeld jambo en mondongo (ingewandensoep). Maar hier kon ik er niet genoeg van krijgen. Laten we het er maar op houden dat de oker altijd groener is bij de buren.

Het tweede onderwerp van mijn vakantie in Trinidad was de verdeeldheid tussen de ethniciteiten. De naam Trinidad staat voor de drie-eenheid. Zo harmonieus als de verhouding tussen Vader, Zoon en Heilige Geest is, zo explosief is die tussen de drie grote bevolkingsgroepen in Trinidad. Het land is namelijk politiek en sociologisch ernstig verdeeld tussen de Hindoestanen (40%), Creolen (38%) en de blanke mixen (Portugezen, Blanken, Libanezen en Chinezen). Als je denkt dat Suriname raciaal verdeeld is, dan heb je Trinidad nog niet gezien! Dit is het land van Dr. Eric Williams. Het land van de 'Black Power Movement'. Maar er is nu, na 40 jaar van Creoolse heerschappij, een Hindoestaande regering aan de macht. Dat geeft al voldoende voeding voor 10 krantenpagina’s met achterklap, verwijten, roddels en interviews. De enige week in het jaar dat iedereen hier een eenheid vormt, is tijdens karnaval. Politiek ge-engageerd als ik ben, levert dit altijd interessante discussies op. Zeker met een achterneef hier die Political [e-38] Social Sciences aan de lokale universiteit doceert en een oud-tante die bekeerd is tot de Islam.

Tussen de discussies door ben ik in Port-of-Spain, in San Fernando en in het regenwoud in de North Range geweest. Ik ben in Maleisie het oerwoud in geweest. Ik ben in Suriname het oerwoud in geweest. Maar wat hier op dit eiland groeit slaat alles. Het regenwoud hier is een stuk groener en idyllischer dan die in Suriname (foto’s). Elke 100 meter is er wel een waterval en het oerwoud eindigt letterlijk op een langgerekt verlaten strand (foto).

Maar zo vredig als ik dit land heb meegemaakt, zo geweldadig schijnt Trinidad echter te zijn. Of wordt de angst je aangepraat? Ik weiger te geloven dat je hier in het hartje centrum op klaarlichte dag een mes tussen de ribben krijgt. Maar gezien de horror-verhalen is het misschien maar beter ook dat ik bij een voorzichtige tante in huis zat die de avonturier in mij met haar Trinidiaanse charmes heeft kunnen kooien.